Zihnin sınırlarını aşabildiğin kadar özgürsün.

KENDİN OL…

Aslında yaşamın mürekkebi de biziz, kağıdı da. O halde neden kalemi alıp istediklerimizi yazamıyoruz.

Bir kere denesek ve vazgeçmeden hep istediklerimizi yazsak, resmetsek sonra da yaşasak  nasıl güzel olur..

Yazmaktan korkuyoruz sanki, istemekten, koşulsuzca sevmekten, hayal kurmaktan, kendimizi olduğumuz gibi kabul etmekten hep çekiniyoruz.

Hep zamana karşı, birilerine karşı, duygularımıza karşı yenilmekten çekiniyoruz. Korumaya ve yönetmeye çalışıyoruz. Serbest bırakamıyoruz kendimizi  ve  diğerlerini .

Çünkü böyle  öğrettiler bize. Dur,dikkat et, düşersin, aldanırsın, kazıklanırsın, sınıfta kalırsın, sevilmezsin, kabul görmezsin,yapamazsın …

Bu listeyi uzatabiliriz.

 Bakın ne demiş; Cicero:

’’İnsanın en büyük düşmanı kendisidir.’’

Bu çok anlamlı ve doğru bir sesleniş. İnsanın fizyolojisinde bunu yapma özelliğinin var olduğunu  vurgulamış. “Dikkat et”, diyor.

Bunun farkında mıyız? Bazen evet, bazen farkında olsak da buna engel olamıyoruz. Çünkü duygularımızla dans edemiyoruz. Ayağımıza basmasına, canımızın acımasına karşı koyamıyoruz. Bu da bizim direncimizi, kendimize olan inancımızı zayıflatıyor.

Şimdi kendiniz için bir şey isteyin desem… Aklınızdan neler geçti?

İsteyebildiniz mi ? Yoksa ne isteyeceğimi bilmiyorum mu dediniz. Belki de istiyorum ama olmaz ki , ya da isterken hemen aklınıza engelleriniz geldi.

Zihninizin engellerini fark ettiniz mi ?

Net ve inanç ile isteyebildiğiniz sürece sorun yok.

Zihnimiz net olmayı ister , yerine getirmek için komut alır

ve onu görsellikle bağlar yerine koyar.

Bir de olmuş gibi de hissedersek, tam onun dilinden konuşmuş olursunuz.

Bu bir formül. Yapabilmek kolay değil . Bolca egzersiz gerek. Bedenimizi tanımak gerek. Nefesimizi kullanmayı bilmek gerek. Zihnimizin sınırlarını aşabildiğimiz sürece özgür oluyoruz. İşte tam da bu, kişisel gelişim sürecimizi oluşturuyor.

Artık, bu yazdıklarım size yabancı değil. Bunları, farklı anlatımlarla birkaç kere okudunuz, duydunuz. Belki de uygulamaya çalıştınız. Hissettiniz. Yaşadınız.

Peki sonra ne oldu? Bitti mi?

Son birkaç senedir,  kişisel gelişim başlığı altında birileri, birilerine  yaşamın sırları, secret vs. diye bir şeylerden bahsediyor.

Tahmin ediyorum artık sıkıldınız. Ben de sıkıldım.

Bizler böyle büyümedik, babaannelerimiz, dedelerimiz de bunlarla büyümedi.Çünkü ihtiyaçları yoktu. Onlar yüzyıllardır söylenen şeyleri, zaten doğal ortamlarında yaşıyorlardı. Bedenlerini de, doğal ortamda büyüttükleri için her şey olması gerektiği gibi oluyordu.

Onlar kitap cümleleri arasında boğulup kalmadılar. Onlar doğa ile iç içe, bedenlerini dinliyorlar, bedenlerini anlıyorlardı.

Benim yaşıtlarım hatırlayacaklar bizler sokakta oyun oynardık. Mahallelerimiz vardı. Oyun oynar, oynarken öğrenir, düşünür, hissederdik.

Şimdi bizim ve şehirde büyüyen  çocuklarımız  için bu imkansız hale geldi. Bu yüzden bizim birilerine ihtiyacımız doğdu.

Doktorlar, Beslenme uzmanları ve  Koçlar, doğamızda var olan gücümüzü bize hatırlatma görevini aldılar. Çünkü çok uzaklaştık özümüzden, onun dilinden. Şimdi yeniden öğrenmeye başlıyoruz.

Artık dünya da yeni bir değer var.

IQ dan sonra EQ vardı. Şimdi, SQ ruhsal zeka önemli olmaya başladı.

Çünkü iyileşme içerden dışarıya. Aslında bu her zaman böyleydi.

Gelişim , endüstrisi ve sanayi toplumu bunu unutturdu.

Şimdi bilgelik çağı, bize bunu yeni bir keşif gibi( zaten bizde var olanı) sunuyor.

O halde ne yapmamız gerekiyor bu pazarın içinde kaybolmamak için?

Kendi dümenimizi elimize almalıyız. Otomatik düşüncelerimizden özgürleşmemiz gerek. Yeniye ( özümüze )  sahip çıkmalıyız.

Ona bakalım. Onu anlayalım. Onu tanıyalım. Onun dilinden konuşalım.

Otomatik düşünce kalıplarından kurtulalım.

 Otomatik düşünce kalıpları ne yapar ?

Otomatik düşünce kalıpları ile kendimizi düşük kapasitede kullanırız ve deneme yapmaktan çekiniriz. Yaratıcı, yenilikçi , esnek düşünemeyiz. Öğrenilmiş çaresizlik içinde kalmamıza sebep olur. Bu da bizi geliştirmez. Tam aksine, her gün aynı şeylere takılır, problemlerimize aynı düşünce kalıplarımız ile yaklaşır, çözüm ararız.

Einstein’nın dediği gibi ’’ Bir problemi aynı düşünce şekli ile çözemezsiniz.’’

O halde zihnimizi genişletmeliyiz. Farklı yönlerden bakmayı alışkanlık haline getirmeliyiz. Probleme değil çözüme odaklanarak, her problemin çözümü ve ona giden  farklı yolların olduğunu bilerek, anlayışla yaklaşmalı ve proaktif  olmalıyız.

Özetle , altı ile ikiyi topladığımızda sekiz elde ederiz. ( 6 + 2 = 8 )

Fakat 8 sonucunu sadece,  altı ile ikiyi toplayarak elde etmeyiz.

Her zaman  geniş düşünmeli, her konuda, bizi sonuca götürecek, diğer f arklı yolları da denemeliyiz.

Sevgi ile

Öznur YILMAZ BERK